نطفه انسانى انسان گردد. خداوند، وجود يك درخت سيب و يا جود انسان را آن چنان اندازه گيرى كرده كه يك هسته يا يك نطفه پس از طى مراحلى، به هدفى كه براى آن آفريده شده اند برسند.[1]شايد براى اشاره به اين حقيقت است كه قرآن مى فرمايد:

(وَ الذِي قَدَّرَ فَهَدَى).[2]

وجود هر پديده اى را به اندازه خاصى آفريده و آن را به هدفى كه بايد به آن برسد راهنمايى نمود.

در حديثى كه يونس بن عبدالرحمان، كه از رجال علمى شيعه است، از حضرت رضا(عليه السلام) نقل كرده است، حقيقت معناى قضا و قدر، به نحوى كه توضيح داده شد كاملاً منعكس مى باشد. وى مى گويد به حضرتش عرض كردم قدر چيست؟ فرمود:

«هى الهندسة ووضع الحدود فى البقاء والفناء>»;

"قدر" عبارت است از مهندسى و اندازه گيرى موجودات و تعيين مقدار بقا، و هنگام فنا، و نابودى آنها.

سپس مى گويد: عرض كردم «قضا>» چيست؟! فرمود:

«هو الابرام واقامة العين>»; [3]

اتقان و قطعى شدن شىء و به پا داشتن آن.