كه مرگ در موجودات زنده به صورت يك ناموس طبيعى تغييرناپذير شناخته شده است.[1]

اگر قرآن دستور مربوط به پرستش خداى يگانه و نيكى به والدين را به لفظ «قضا>» آورده و مى فرمايد:

(وَ قَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ وَ بِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا);[2]

خداوند دستور داده است كه جز او را نپرستيد و به پدران و مادران نيكى بنماييد.

براى استحكام و اتقانى است كه در اوامر خداوند وجود دارد و همچنين است معانى ديگرى كه بر اين لفظ بيان شده است«راغب>» در كتاب مفردات[3] ريشه ديگرى براى اين معانى تصور نموده و مى فرمايد:

حقيقت قضا در عرف و لغت، فيصله دادن و يك سره كردن در كارى به وسيله قول، و لفظ يا فعل و عمل مى باشد، سپس بسيارى از آيات گذشته را بر اين معنا تطبيق نموده است.

شايد گفته هر دو دانشمند لغت شناس به يك حقيقت بازگشت مى كند، زيرا يك سره كردن كار، و فيصله دادن به موضوع به وسيله