خوش بختانه قرآن كريم در تعدادى از آيات اين دو نوع نسبت را مى پذيرد، اينك برخى از اين آيات:

(فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لَكِنَّ اللهَ قَتَلَهُمْ وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لَكِنَّ اللهَ رَمَى وَ لِيُبْلِىَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْهُ بَلاَءً حَسَنًا إِنَّ اللهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ);[1]

به كشتن دشمنان برخود مباليد شما آنان را نكشتيد، بلكه خدا آنان را كشتاى پيامبر هنگامى كه به سوى دشمنان تير پرتاب كردى، تو پرتاب نكردى، بلكه خدا پرتاب كرد.تا آنان را هلاك كند و مؤمنان را از سوى خود به آزمايشى نيكو بيازمايد، زيرا خداوند شنوا و داناست.

در آيه در حالى كه «رمى>» را به پيامبر نسبت مى دهد، در عين حال از او سلب مى كند و مى گويد:(وَ مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ)و اين تناقض نيست، زيرا ذيل آيه مى رساند كه نفى و اثبات بر يك مورد وارد نمى شود چنان كه مى فرمايد:(وَ لَكِنَّ اللهَ رَمَى).

بنابراين رمى به صورت مباشرت و پرتاب كردن با پيامبر(صلى الله عليه وآله)بود، ولى در مقام فاعليت از قدرت خدا بهره گرفت كه اگر در ميان نبود او قادر به پرتاب كردن نبود و لذا مى فرمايد:(وَ لَكِنَّ اللهَ رَمَى).

بنابراين يك رمى يعنى پرتاب كردن سنگ يا تير، بيش در كار نيست ولى داراى دو نسبت است: نسبتى به پيامبر(إِذْ رَمَيْتَ) و