مثل پنجاه وهفتم

كدام يك از دو گروه، راه به مقصد مى برند

(أَمْ مَنْ هَذَا الذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِي عُتُوّ وَ نُفُور). [1]

«آيا كسى كه شما را روزى مى دهد اگر روزيش را باز دارد ولى آنها در سركشى وفرار از حقيقت لجاجت مىورزند».

(أَفَمَنْ يَمْشِي مُكِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمْ مَنْ يَمْشِي سَوِيًّا عَلَى صِرَاط مُسْتَقِيم). [2]

«آيا ان كسى كه سر به زير راه مى رود، به هدايت نزديك تر است يا كسى كه راست قامت است در راه مستقيم گام برمى دارد.

تفسير لغات آيه

«لجوا» جمع لج از ماده لجاجت وعناد گرفته شده است، واين واژه در جايى بكار مى برند كه بى پايگى انديشه وفكر ياعمل ورفتار روشن باشد، مع الوصف طرف در ادامه ان اصرار ورزد.

«عتّو» به معنى تمرد است.