باد و توفان، قرار و ثباتى ندارد، از اين گوشه به آن گوشه پرتاب شده و سرانجام، طعمه آتش گرديده ونابود مى شود.

اين يكى از نشانه هاى بلاغت قرآن است كه در مورد محبوب ومطلوب خود، به گستردگى سخن مى گويد ولى در مورد خلاف خود به ايجاز برگزار مى كند.

نتيجه اين كه در عالم هستى، حق و باطل رو در روى هم قرار گرفته است. حق كه از واقعيت برخوردار است، ثابت و پا برجا بوده و به خاطر ثبات خود آثار جاودانه دارد، در حالى كه باطل كه فاقد واقعيت است، جولانى بيش نداشته و سرانجام نابود و معدوم مى گردد.

قردن در آيه سوم، يادآور مى شود كه خدا افراد باايمان را در سايه همان قول ثابت (كلمه پاك) در زندگى دنيوى و اخروى ثابت و استوار نگه مى دارد، زيرا ايمان به خدا، مايه ثابت إنسان در زندگى دنيوى وزندگى اخروى است، يعنى إنسان ، نتيجه ايمان را در دنيا وآخرت مى بيند و ميوه آن را مى چيند، بنابراين، مانعى ندارد كه ايمان مايه ثبات إنسان در زندگى دنيوى و اخروى باشد، ولى گروه ظالم كه از ايمان بهره اى ندارد، گمره مى شود، و پاداش خود را مى بيند و هيچكس در مقابل خدا حق اعتراض ندارد، چنانكه مى فرمايد:

(وَ يُضِلُّ اللهُ الظَّالِمِينَ وَيَفْعَلُ اللهُ مَا يَشَاءُ).

برترى مكتب انبيا بر مكاتب ديگر

بشر در طول تاريخ در تفسير جهان و إنسان با دهها مكتب و انديشه روبرو بوده، و هر مكتبى خواسته است جهان را به نوعى تفسير و براى إنسان