در نظر بياوريم و مشابهات و اختلافات آن را بدانيم، هر تصوير بدون نسبت بى معنا خواهد بود و اين است معناى اين كه: وجود محض، عين عدم است وجودى كه مطلقاً عارى از نسبت و كيفيات باشد، واقعيت ندارد، و بى معناست».[1]

با توضيحى كه پل فولكيه و ويل دورانت در اين مورد داده اند، چنين استدلالى شايسته مقام هگل كه او را صاحب مغزِ زايا و مولوى غرب مى خوانند نيست، و به خوبى معلوم مى شود كه هگل برگى از فلسفه اسلامى را نخوانده و با منطق رايج در ميان ما آشنا نبوده است زيرا:

اولا: كسانى كه پيوسته با امور محسوس و مادى و محدود سرو كار دارند، در قلمرو بحث آن ها جز امور مادى و قالبى موجود ديگرى وجود ندارد، حق دارند، در مقام تصور وجود مطلق و پيراسته از قيد و حد، به نفى آن برخيزند و آن را با عدم مساوى بينگارند، زيرا هر چه ديده و شنيده و انديشيده اند موجودات محدود و متعين بوده است، چنين افرادى بسان جوجه اى كه در ميان تخم مرغ قرار مى گيرد، جز فضاى تنگ تخم مرغ، موجود ديگرى را نمى انديشند.

جنين در رحم مادر، نمى تواند، كيهان و كيهانى را تصور كند، هر چه به آن گفته شود كه جهانى وسيع و عالمى بس فراخ كه مملو از كهكشان و ستاره و خورشيد است وجود دارد، جز پاسخ نفى، جواب ديگرى از آن شنيده نمى شود.