استاد علاّمه طباطبايى(رحمه الله) «عصمت» را علم شكست ناپذير مى داند كه به فرد معصوم عطا مى گردد[1] و برخى ازآيات، موهوبى بودن «عصمت» را به گونه اى تأييد مى كنند.

در سوره ى «ص» پس از يادآورى «ابراهيم» و «اسحاق» و «يعقوب» آنان را چنين توصيف مى كند:

(وَإِنَّهُمْ عِنْدَنا لَمِنَ المُصْطَفَيْنَ الأَخْيارِ) .[2]

«آنان نزد ما از برگزيدگان و نيكان مى باشند».

همچنين قرآن در باره ى بنى اسراييل (كه مقصود پيامبران آنان است نه فرد فرد آنان) چنين مى فرمايد:

(وَلَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى عِلْم عَلَى الْعالَمينَ).[3]

«آنان را از روى آگاهى بر جهانيان برگزيديم».

قرآن در باره ى «اهل بيت پيامبر» مى فرمايد:

(...إِنَّما يُريدُ اللّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ البَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً) .[4]

«خداوند مى خواهد پليديها را از شما اهل بيت ببرد و شما را پاك گرداند».

به طور مسلم ازاله ى هر نوع رجس و گناه جز در سايه ى اعطاى «عصمت» امكان پذير نيست.