يادآور مى شويم:

شيخ مفيد مى گويد:

«العصمةُ تفضّلٌ من اللّه تعالى على مَن عَلِمَ أَنّهُ يَتَمسَّكُ بعصمَتِهِ».[1]

«عصمت تفضلى است از جانب خدا در باره ى كسى كه به «عصمت» او تمسك جويد».

باز استاد كلام شيعه در ملحقات كتاب«اوائل المقالات» چنين يادآور مى شود: عصمت توفيق الهى است كه به وسيله ى آن، انسان از هر مكروهى مصون مى ماند، اعطاى عصمت از جانب خدا بسان اعطاى ريسمان به فرد غريق است كه هرگاه به آن چنگ بزند، نجات مى يابد و هرگاه او به چنين چيزى دست زد و آن را گرفت به آن عصمت گفته مى شود، در غير اين صورت داراى عصمت نخواهد بود.[2]

اين نه تنها شيخ مفيد است كه آن را «موهبت الهى»مى داند، بلكه شاگرد بزرگوار او«سيد مرتضى» نيز آن را لطف الهى مى داند و يادآور مى شود كه:

«العصمة هى لطف اللّه الذى يفعلُه تعالى فيختار العبدُ عنده الامتناع عن فعل القبيح».[3]

«عصمت لطف الهى است كه هرگاه به كسى داده مى شود، او جانب ترك قبيح را برمى گزيند».

دو متكلم محقق شيعه: علاّمه ى حلّى و فاضل مقداد، به موهبتى بودن