2. مسيح و آثار بشرى

قرآن مى گويد كه مسيح و مادر او بسان ديگر پيامبران غذا مى خوردند و رفع نياز مى كردند.

(مَّا الْمَسيحُ ابْنُ مَرْيَمَ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَاُمُّهُ صِدّيقَةٌ كَانَايَأَكُلاَنِ الطَّعَامَ...).[1]

«مسيح فرزند مريم پيام آورى بسان پيام آوران پيشين بود و مادر او راستگو و يا تصديق كننده پيامبران گذشته است هر دو غذا مى خوردند...».

يعنى مسيح و مادر او با ديگر پيامبران تفاوتى نداشته آنان به هنگام گرسنگى غذا مى خوردند و رفع نياز مى كردند و نياز نشانه امكان است و ساخت خدايى از هر نياز و امكانى پيراسته مى باشد.

مسيح انسانى است ممكن، كه از انسان ممكنى پديد آمده است و هر دو خدا را مى پرستيدند و در مقام سد جوع از از غذا استفاده مى كردند. با اين صفات چگونه او را، خدا مى دانند.

اين آيه نه تنها الوهيت مسيح را ابطال مى كند بلكه الوهيت مادر او را باطل مى سازد. از برخى از آيات استفاده مى شود كه در باره ى مادر وى نيز مورد چنين انديشه باطلى بوده است چنانكه مى فرمايد:

(...ءَأَنتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِى وَ أُمِّىَ إِلهَيْنِ مِن دُونِ اللّه...).[2]

« آيا تو به مردم گفتى كه تو و مادرت را جز خداوند، خدا اتخاذ كنند».