مقدمه از: آية الله العظمى سبحانى

سجده بر تربت عالى ترين تجليگاه تواضع

دانشمندان الهى با ژرف نگرى خاصى، به اين نتيجه رسيده اند كه حقيقت وجود امكانى، همان وابستگى آن، به مقام ربوبى است، و اگر اين واقعيت، از ممكنات گرفته شود، موجود ممكنى وجود نخواهد داشت، از اين جهت قرآن مجيد مى فرمايد:

(يا أَيُّها النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إلَى اللهِ وَاللهُ هُوَ الْغَنِىُّ الْحَميدُ).[1]

«اى مردم! شما نيازمند به خدا هستيد و خدا بى نياز و ستوده است».

از اين جهت مى توان گفت: «خودشناسى مايه خداشناسى است»، زيرا «واقعيت خود»، همان وابستگى به خداى بى نياز و ستوده است. چگونه مى توان خود را به صورت كامل شناخت، ولى وابستگى را نشناخت؟ و درنتيجه «خدافراموشى مايه خود فراموشى» است، چنان كه مى فرمايد: