در پرتو انبوه رواياتى از اين قبيل كه در بسيارى از كتب صحاح و مسانيد اهل سنت آمده است، به روشنى معلوم مى گردد كه سرزمين كربلاء از ديدگاه رسول خدا و اميرمؤمنان و محدّثان اسلامى، از جمله مشاهد مقدّسه و مورد احترام مى باشد و تربت پاك و مطهّر آن، از امتياز ويژه اى برخوردار است.

در برخى از روايات اسلامى آمده است كه پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله)پس از بوييدن خاك كربلا، بر آن تربت مقدّس اشك ريخت و فرمود: «طوبى لك من تربة»(خوشا به حال اين تربت).[1]

از سوى ديگر، روشن است كه گرچه سجده بر تمام خاك ها، سنگ ها و زمين هاى پاك، جايز مى باشد، ولى سجده بر زمين و خاكى كه علاوه بر پاكى و نظافت ظاهرى، از قداست و احترام خاصّ معنوى نيز برخوردار باشد، شايستگى بيشترى دارد.

از دو مقدّمه ياد شده نتيجه مى گيريم كه سجده نمودن بر خاك سرزمين هاى مقدسى مانند مكّه مكرّمه، مدينه منّوره و از جمله خاك كربلا كه علاوه بر پاكى و طهارت، تقدّس معنوى آن نيز به