پيروان مكتب اهل بيت(عليهم السلام) كه سجود براى خدا را به پيروى از «سنّت و سيره»، تنها بر زمين و روييدنى هاى آن (مگر خوردنى ها و پوشيدنى ها)روا مى دانند، براى ابراز خشوع بيشتر به درگاه الهى، ترجيح مى دهند كه بر «تربت» سجده كنند، زيرا سجده بر خاك كه مظهر فروتنى انسان در برابر پروردگار است، آدمى را در مقام بندگى و «عبوديت»، استوارى بيشتر بخشيده و او را به هدف بلند آفرينش نزديك تر مى نمايد.
گروهى چنين پنداشته اند كه سجده بر تربت، به معناى پرستش خاك و نوعى شرك به حساب مى آيد و در مقام اعتراض مى گويند: چرا شيعيان، بر تربت سجده مى نمايند؟
در پاسخ اين پرسش بايد يادآور شد كه ميان دو جمله «السجود لله» و «السجود على الأرض» تفاوتى روشنى وجود دارد. ايراد ياد شده حاكى از آن است كه ميان دو تعبيرمذكور، فرق نمى گذارند. به طور مسلّم، مفاد «السجود لله» اين است كه «سجده براى خداست» در