از ابن قتيبه رسيده، وحشتناك است ولى در هر حال، خونها از مسجد به سوى كوچه هاى بصره روانه شد.[1]

آيا مى توان چنين عصر و زمانى را «خيرالقرون» نام نهاد؟ ما فقط در اينجا يك پرده از پرده هاى خونبار دوران حجاج را به نمايش گذاشتيم. اگر مجموع جناياتى را كه اين مرد سفاك در زمان عبدالملك انجام داده بر شماريم. بايد صفحات بسيارى را سياه كنيم، ولى چون بناى ما برگزيده گويى است، به همين مقدار اكتفا مى كنيم.

نمونه اى ديگر:

در سال 125 وليد بن يزيد بن عبدالملك بن مروان، به سلطنت رسيد او در فساد اخلاق، به پايه اى رسيده بود كه نمى توان وصف كرد. او پيوسته به ميگسارى و انواع فسق و فجور اشتغال داشت و هيچ يك از بنى اميه مثل او شرابخوار نبودند. او حوضى را از شراب درست كرده بود. آنگاه كه به وجد و طرب در مى آمد، خود را در آن حوض مى افكند و پيوسته مى نوشيد.

او قصد حج كرد و تصميم گرفت بر بام كعبه شراب بنوشد. در اين هنگام بر قرآن تفأّل كرد. اين آيه آمد: (وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خَابَ كُلُّ جَبَّار عَنِيد)[2]. (آنها از خدا تقاضاى فتح و پيروزى كردند. و هر گردن كش