(اگر امّت گرفتار فرمانروايى مثل يزيد بشوند، بايد فاتحه اسلام را خواند)

او سرانجام مصلحت ديد، مدينه را به قصد مكّه ترك كند و در ماه رجب سال 61 هجرى از مدينه خارج شد. سپس احساس كرد در مكه نيز امنيت ندارد. براى حفظ حرمت خانه خدا با ياران خود به خاطر دعوتهاى فراوان از سوى كوفيان، عازم عراق شد و سرانجام با وضع دلخراشى با 72 تن از ياران خود شربت شهادت نوشيد.

شهادت حسين بن على(عليه السلام) مردم مدينه را تكان داد و لذا چند نفر از پاكدامنان شهر را به شام فرستادند تا از وضع يزيد آگاه شوند. با آن كه يزيد، آنان را احترام كرد و هدايايى داد. ولى آنان از حقّ نگذشتند و پس از بازگشت، يزيد را فردى شرابخوار و فاسد و سگ باز توصيف كردند. مردم مدينه نيز بيعت يزيد را از گردن خود برداشتند و فرماندار او را از مدينه بيرون كردند اين، سبب شد كه يزيد در سال 63 لشكر عظيمى را به فرماندهى مسلم بن عقبه براى سركوبى مردم مدينه اعزام كند تا آنچه بتوانند از جنايت انجام دهند. فرمانده لشگر سه روز، مال و جان و خانواده مردم مدينه را براى سپاهيان خود، مباح كرد و آنان هر چه خواستند انجام دادند. اين سرگذشت فاجعه بار در تاريخ به نام «وقعه حرّه» ثبت گرديده است.[1]