در مورد خليفه نخست كافى است كه به ندامت او به هنگام مرگ اشاره كنيم. عبدالرحمن بن عوف مى گويد: «به هنگام بيمارى ابوبكر كه به مرگش انجاميد، به نزد او رفتم و سلام كردم و از او پرسيدم. چگونه اى؟ برخاست و راست نشست و سخن گفت تا آنجا كه با ناراحتى چنين گفت:

به راستى براى هيچ چيز اندوهگين نيستم مگر براى سه كار كه اى كاش آنها را انجام نمى دادم و سه چيز كه اى كاش از پيامبر خدا مى پرسيدم:

آن سه كار كه انجام دادم و از آنها پشيمانم:

1. كاش در خانه فاطمه را نمى شكستم حتى اگر آنها براى جنگ در آن سنگر گرفته بودند.

2. كاش روز سقيفه، خلافت را به عمر يا ابوعبيده سپرده بودم و خودم آن را نمى پذيرفتم.

3. كاش وقتى فجاءه را به نزد من آوردند، او را با شمشير مى كشتم و يا او را رها مى كردم و دستور زنده زنده سوزاندن او را نمى دادم.[1]

خلافت خليفه دوم، از نظر لغزش و خطا كمتر از خليفه نخست نبود و در زمان او بسيارى از احكام الهى، دگرگون شد. حج