كه پيامبر را در خانه خود به خاك سپردند و اگر بنا بر قبور حرام باشد، در اين صورت فرقى بين بناى قبلى و بعدى نيست.[1]

در همان قرون ثلاثه، بسيارى از قبور امامان معصوم(عليهم السلام) و صحابه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)، داراى بنا و ساختمان بودند كه مردم به زيارت آنها مى شتافتند. در اين مورد به كتاب رحله ابن بطوطه و رحله ابن جبير مراجعه شود.

شگفت از فتواى سوم اوست كه توسل به پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را شرك مى داند، در حالى كه قرآن مجيد در مواردى فرمان مى دهد كه آن گناهكاران به حضور پيامبر برسند و از او درخواست دعا كنند تا او درباره آنان استغفار كند:

(وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّابًا رَحِيًما).[2]

«اگر آنان، هنگامى كه بر خويش ستم كرده بودند پيش تو ـ رسول خدا ـ بيايند و خود، استغفار كنند و پيامبر نيز در حق آنان طلب مغفرت كند، خدا را توبه پذير و رحيم مى يابند».

آن گاه كه اين آيه و امثال آن[3]، تلاوت مى شود، مى گويند اين آيات، مربوط به دوران حيات پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) است، در حالى كه آيه