شعار «سلفيّه» و بازگشت به سلف همراه شد.

علّت اين مسأله هم به اوضاع مصر در آن دوران باز مى گردد: در آن زمان با وجود الأزهر و علماى آن و نيز حركت علمى فعّالى كه در جاى جاى اين دانشگاه بزرگ و بلكه در سرتاسر مصر جريان داشت، مصر خاستگاه انواع فراوانى از بدعتها و خرافه هاى روزافزونى بود كه در گوشه و كنار اين كشور و بلكه در زواياى خود الأزهر با نام تصوّف و در زير حمايت بسيارى از طريقه هاى تصوّف فزونى مى يافت و رشد مى كرد; طريقه هايى كه هيچ اصل و ريشه اى دينى نداشتند و تنها مى توانستند گاه عنوان شعبده و تردستى و گاه عنوان لهو و خودپسندى و اباحيت به خود گيرند.

در داخل الازهر نيز فعاليتهاى زنده علمى به آداب و رسومى صورى و جامد و دروغين تبديل شد و به صورت ستيزه جويى و لجبازى و صيغه ها و عبارتهايى كه از گذشتگان به ارث رسيده و ميراث باستان است در آمد كه هيچ پيوندى با زندگى و هيچ رابطه اى با واقعيت مردم نداشت. عالم و دانشجوى الأزهر نه فقط از جامعه بريده بود. بلكه احساس نمى كرد كه رسالت اصلاح و تغيير هم بر دوش اوست. اين همه گذشته از آلودگيهايى است كه جاى جاى دانشگاه الأزهر و صحن و رواق و حتى كوچه هاى پيرامون آن را آكنده بود و اشمئزاز و دلزدگى و ناخوشايندى را در مردم برمى انگيخت.