برخى از آيات دين حق را به توحيد تفسير مى كند و هدف از اعزام پيامبر خاتم را غلبه دين توحيد بر آيين شرك معرفى مى نمايد، و مى رساند كه اين كار امر قطعى و شدنى است هر چند مشركان آن را دوست ندارند.[1]

اين نوع ايات مى تواند پرده از معنى «دين» بردارند و برسانند كه دين يك رشته آموزه هاى اعتقادى است كه در رأس آن ها، توحيد قرار گرفته است و از آن جا كه گزاره هاى مربوط به عقايد و معارف حاكى از واقعيتهاى عينى است، طبعاً دگرگونى به آن راه نداشته و پيوسته ثابت و استوار، و از وحدت و يگانگى برخوردار مى باشد.

«شريعت» و «شرعه» به آن راهى مى گويد كه انسان با پيمودن آن به آب مى رسد. قرآن مجيد در عين تصريح بر «وحدت دين» به تعدد شرايع، و وجود شرعه ها و منهاج ها تأكيد مى كند، و مقصود از آن آموزه هاى عملى و اخلاقى است كه با زندگى فردى و اجتماعى و مسؤوليت انسان در مقابل خدا و مردم در ارتباط مى بشد، اختلاف شرايع نتيجه اختلاف استعداد و توان امت ها و شرايط گوناگونى است كه بر آنان حكومت مى كرد، و به همين جهت چيزى در شريعتى حرام و در شريعت ديگر حلال مى باشد، و نسخ شرايع بر اين اصل استوار است، البته مقصود نسخ تمام آموزه هاى عملى و اخلاقى شريعت پيشين نيست، بلكه نسخ بخشى از آن ها است، كه لازمه پيشرفت زمان و بالا رفتن استعدادها، و دگرگونى شرايط