از موضوعاتى كه بايد مورد بررسى قرار گيرد تفسير واژه هاى «دين» و «شريعت» است و تا مفهوم واقعى آن دو، روشن نشود، نمى توان درباره «وحدت دين» و يا «كثرت آن» تصميم گرفت.

كسانى كه به طرفدارى از «پلوراليزم دينى» برخاسته اند، ميان «دين» و «شريعت» فرق ننهاده و روشن نكرده اند كه درباره وحدت و يا كثرت كدام يك از آن دو، گفتگو مى كنند.

قرآن كه موثق ترين مدرك براى تفسير اين دو واژه است دين را واحد، و «شريعت» را متعدد مى داند، تو گويى گوهر دين در تمام ادوار يكى بيش نبوده و همه پيامبران به تبليغ آن مأمور شده اند، و آمدن پيامبرى پس از پيامبرى، كوچك ترين تغيير و دگرگونى در آن ايجاد نمى نمايد و در طول اعصار، كوه آسا ثابت و پابرجا مى باشد و دين فراتر از آن است كه در قلمرو نسخ قرار گيرد، و به خاطر همين ويژگى «دين» در قرآن مفرد به كار رفته و هرگز به صورت جمع (اديان) وارد نشده است.

دين امر واحدى است كه كثرت پذير نيست و حقيقت آن همان تسليم در برابر خدايى است كه سلطه و حاكميت، آفريدگارى و كردگارى و شايستگى پرستش از آن او است و هر امتى به فراخور استعداد و توان خود به آن دعوت شده است.

شما مى توانيد اين حقيقت را از امعان و دقت در آيات گوناگون به دست آوريد و ما به طور موجز به اين گروه از آيات اشاره مى كنيم.

در برخى از آيات، توحيد و يكتاپرستى «دين قيّم» ناميده شده، دينى برپا كه