«داروين» مى گويد: افزايش نامحدود جانوران و گياهان سبب مى شود كه وسيله زندگى براى همه پيدا نشود، از اين نظر، نزاع و كشمكش ميان موجودات رخ مى دهد. در اين صحنه نبرد، فتح و پيروزى از آن دسته اى است كه با شرايط نيرومندترى مجهز گردند و خصائص طبقه فاتح، روى «قانون وراثت» به نسل هاى بعد منتقل مى شود و در هر نسلى به صورت كامل ترى درآمده و بالنتيجه انواع متحوله اى پديد مى آيند.

ولى نكته قابل توجه اين جاست كه اين تغييرات كه در هر دورانى بسيار جزئى و نامحسوس است در صورتى مى تواند مقدمات پيروزى وى را فراهم آورد كه روى هم انباشته گردد و به صورت تغيير كلى درآيد.

در اين صورت اين سؤال پيش مى آيد: ميليون ها سال لازم است كه اين تغييرات جزئى به صورت يك تغيير كلى درآيد. و تا رنگ كلى به خود نگيرد، نمى تواند به صاحب آن، قدرت و نيرومندى به بخشد و تا به اين سر حد نرسد دستگاه طبيعت نمى تواند آن را تحت عنوان «انتخاب اصلح» برگزيند. بنابراين تا حصول يك تغيير بارز در طول اين ساليان دراز، ضامن بقاى اين موجود كه طبق اعتراف «داروين» عوامل مخرب آن آماده و فراهم بوده، چه چيز بوده است؟

چگونه مى توان گفت يك برجستگى بسيار ريز و كوچك و نامحسوس و ناپيدا، در ناحيه پر و بال، و يا ناخن و چنگال، و يا درازى گردن، سبب شده است كه شرايط زندگى را براى دارنده آن آماده ساخته و تأثير عواملى را كه براى نابود كردن آن مجهز شده بود، بى اثر و خنثى سازد؟