را در پاى «اردك»، از اين راه تحليل و تفسير مى كند و نتيجه مى گيرد كه هرگاه حيوان چشم دارى مجبور شود كه در غارها و دالان ها يزيرزمينى بسر برد، كم كم قوه بينايى او از بين مى رود، و پس از چند نسل در رديف حيوانات نابينا در مى آيد.

«داروين9 با اين اصول چهارگانه معتقد شده كه موجوداتى كه امروز به صورت انواع مختلف ديده مى شوند روز نخست يك نوع بيش نبودند سپس به مرور زمان از يكديگر جدا شده اند و درباره انسان نيز همين گونه نظر مى دهد.

«داروين» بر اثر شباهتههاى زيادى كه ميان انسان و ميمون وجود دارد، تبار انسان را به ميمون رسانيده و احتمال مى دهد كه ميمون ها از جانورانى پديد آمده اند كه امروز آن ها را در دسته اى به نام «لمور»ها[1] جاى مى دهند.

«لمور» هم چنان كه به ميمون شباهت دارد، به كيسه داران نيز بى شباهت نيست. اين جانوران از پستانداران اشتقاق يافته، و زير شكم خود كيسه مخصوصى دارند و نمو فرزندان آن ها در ميان آن به پايان مى رسد سپس با طى وسايطى ريشه وجود انسان را به پست ترين ماهى ها مى رساند.

اينك به طرز تحول و تكامل انسان در مكتب «داروين» توجه فرماييد:

«داروين» پس از مقايسه هاى فراوان ميان انسان و ميمون از نظر دست، پا، ماهيچه، عضلات، مغز، جمجمه و ساير قسمت ها، درباره تحول انسان چنين مى گويد: