«پلورال» PLURAL به عنوان اسم، و يا صفت به كار مى رود. و به معناى «جمع و كثرت» است[1]. در حقيقت واژه ياد شده حاكى از «كثرت» و «تعدد» است و پسوند آن ISM از گرايش حكايت مى كند و به همين جهت در عرصه هاى گوناگونى اعم از «دين» و «فلسفه» و «اخلاق» و «حقوق» و «سياست» به كار مى رود.

مثلا «پلوراليزم» سياسى نوعى كثرت گرايى در سياست است كه نشانه آن تعدد احزاب و تشكل گروه ها است و هم چنين «پلوراليزم» در هر يك از «فلسفه» و «اخلاق» و «حقوق» معنى خاص خود را دارد كه فعلا براى ما مطرح نيست.

و مقصود از «پلوراليزم» در اين مورد «كثرت گرايى دينى» است در برابر وحدت گرايى و به اصطلاح «انحصار گرايى در دين» در برابر «شمول گرايى» و بحث پيرامون ديگر شاخه هاى «پلوراليزم» به محل خود موكول مى شود.

پيش از بررسى اصل مسأله، لازم است يك رشته امورى را يادآور شويم، اين بحث هاى مقدماتى عبارتند از:

1. زادگاه مسأله و سير تاريخى آن.

2. تفسير معنى دين و شريعت.

3. انگيزه يا انگيزه هاى طرح اين مسأله.

4. عرضه نظريه، بر سخنان پيام آوران از جانب خدا.

نخست بايد ديد زادگاه مسأله كجاست، آيا متكلمان غربى اين مسأله را طرح و وارد حوزه كلامى كرده اند، و يا اين كه مسأله در فلسفه و يا كلام اسلامى ريشه