مى دهد.[1]

بنابراين «لامارك» در تكامل جانوران اراده و تمايل مخصوصى را كه در نهاد آن ها است، مؤثر مى داند و مى گويد كه: جانور در هر محيط قرار بگيرد، خود را طبق اراده خويش، طورى تغيير مى دهد كه رفته رفته بتواند اعضاى لازم، براى سازش با آن محيط پيدا كند ولى «لاماركيست»هاى جديد اين قيد را زده و معتقدند كه تمام تغييرات، زير اثر مستقيم محيط زندگى در جانداران و گياهان، صورت مى پذيرد و ملاك تغيير در جانوران و گياهان يكى است.

اين فرضيه اگر چه از برخى از انتقادهاى فرضيه «لامارك» مصون مى باشد، ولى اساس آن «وراثت صفات اكتسابى» است كه جنبه علمى ندارد. و بعداً درباره آن، مشروحاً بحث خواهيم كرد.

از دير باز علماى طبيعى، براى فهم چگونگى تكامل، بيش از دو فرضيه در اختيار نداشته اند يكى فرضيه «لامارك» و ديگرى فرضيه «داروين» بود.

همان طورى كه پيروان «لامارك» در فرضيه وى كم و بيش، تصرفاتى كرده و مكتب تحولى به نام «لاماركيسم» جديد، به وجود آورده اند، هم چنين پيروان مكتب «داروين» در فرضيه وى، تصرفاتى كرده و مكتبى به نام «نئوداروينيسم» پديد آورده اند و همه اين مكتب ها كه در اين بخش، مورد بحث قرار مى گيرد، در اين قسمت مشتركند كه همگى مى خواهند تكامل را به صورت نمويد پيوسته، جلوه