امروز مسأله مهمى كه در اجتماع اسلامى ما ـ مانند همه اجتماعات بشرى ـ مطرح است، اين است كه راه نجات نسل جوان از بحران هاى فكرى و ابهام هاى عقيدتى چيست؟

ظاهراً همه در اين جواب متفق القولند كه نشان دادن يك مكتب فكرى و عقيدتى جامع الاطراف و زنده، كه گشاينده عقده ها و ابهام هاى انديشه نسل جوان باشد، تنها راه نجات است. با توجه به اين حقيقت انكارناپذير، بايد پرسيد كه: آيا كتاب ها و نوشته هاى به اصطلاح قديمى مى تواند پاسخگوى نيازمندى هاى فكرى نسل جوان باشد؟ آيا راهنماى جوانان نورس مثلا در مسائل جنسى، هنوز بايد مطالب «زهر الربيع» باشد؟ آيا نگهبان اخلاقى پسران و دختران امورزى، پند و اندرزهاى «گلستان» و «اخلاق مصور» و مواعظى از قمارش مواعظ «عنوان الكلام» و «جامع التمثيل» تواند بود؟ و از همه بالاتر! آيا با نوشتن «خواص برگ كلم در اسلام»! و يا شرح دادن خصلت تقويتى هويج! يا عوارض ناشى از خوردن بادمجان! و يا نقل اين مطالب سطحى از اين كتاب و آن كتاب و نشر آن به عنوان «خلاصه دين اسلام» يا هر عنوان ديگرى مى توان فكر و عقيده استوارى بين جوانان ايجاد كرد؟

بدون تعارف و با كمال صراحت بايد گفت: كتاب ها و نوشته هاى قديمى مربوط به دوران كهن ـ منهاى اصول فكرى و ذخائر دست نخورده ما كه در متون اصيل كتب معتبر و پر مايه ما هم چنان مضبوط و محفوظ است ـ هرگز نمى تواند پاسخگوى اشكالات نسل نو بوده و گشاينده عقده ها و ابهام فكر يدانشجويان و جوانان ما باشند.

در خلأ فكرى موجود، كه زمينه تغذيه درست و سپس بهره بردارى صحيح،