برخاست. ما نيز برخاستيم. عرض كردم يا رسول الله اين جنازه يك نفر يهودى بود! فرمود آيا جنازه انسان نيست؟ هرگاه جنازه اى ديديد، براى احترام برخيزيد».[1]

رفتار مسالمت آميز پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) با اهل ذمه همواره سرمشق مسلمانان بود.

اميرمؤمنان على(عليه السلام) به فرماندار خود درباره اهل ذمه چنين سفارش فرمود:

«دقت كن هنگامى كه بر آنان وارد شدى، مبادا به عنوان جزيه لباس هاى آنان را بفروشى گو اين كه تابستان باشد و نيازى به آن لباس ها نداشته باشند و هم چنين ارزاق و چهارپايان آنان را به معرض فروش نگذار. من حاضر نيستم تو براى خاطر درهمى حتى يك تازيانه بر يكى از آنان بزنى و يا براى مطالبه درهمى آنان را سرپا نگهدارى».

نماينده حضرت عرض كرد: «ولو به قيمت اين تمام شود كه به همين حالى كه مى روم تهيدست بازگردم؟» فرمود: «واى بر تو ما جمعيتى هستيم كه مأمور به عفو و احسانيم».[2]

همچنين على(عليه السلام) در سر راه خود ديد پيرمردى مسيحى گدايى مى كند. فرمود اى مردم در جوانى از او كار كشيديد آن گاه كه پير شد او را به خود واگذاشتيد؟ سپس دستور داد نفقه او را از بيت المال بپردازند».[3]

اغلب خلفا و زمامداران اسلامى، طبق همين روح بزرگوارى خالص اسلامى، قدم بر مى داشتند، چنان كه در تاريخ نقل شده يكى از خلفا پيرمرد پريشانى را ديد