خشونت نياز دارد، به مرد واگذار شده است، و ولايت و زعامت يكى از اين كارها است.

از نظر قرآن، زن يك انسان ظريف است كه در زر و زيور پرورش مى يابد و در مقام مجادله و گفتگو، منطق قوى و نيرومندى ندارد. چنان كه مى فرمايد:

(أو من يُنشّؤا فى الحلية و هو فى الخصام غير مبين).[1]

«آيا آن كس كه در لابلاى زير پرورش مى يابد و به هنگام جدال قادر به تبيين مقصود خود نيست...؟».

حالا اگر در ميان جامعه زنان، افراد انگشت شمارى پيدا مى شوند كه از نظر انديشه و فكر، منطق و برهان قوى و نيرومند مى باشند و خصايص برترى را دارند، هرگز دليل آن نيست كه تمام زنان از چنين خصيصه اى برخوردار هستند.

هميشه در جعل قانون، اكثريت را ملاك قرار مى دهند نه افراد استثنايى را، پيامبر گرامى با صراحت كامل فرمود:

«ليس على المرأة تولى القضاء».[2]

«بر زن تكليف نشده است كه قضاوت و داورى را برعهده بگيرد».

شرايط مقام «افتا» و يا «قضاوت» روشن است. مفتى و قاضى بايد مجتهد باشند و از نظر تانايى علمى به حدى برسند كه بتوانند، احكام اسلام را از دلايل آن استخراج نمايند.

ولى در رئيس و هيئت دولت تنها آگاهى از احكام اسلام كافى است هر چند