والعاقبة للمتّقين).[1]

اين سراى آخرت را تنها براى كسانى قرار مى دهيم كه اراده برترى جويى در زمين و فساد را ندارند و عاقبت نيك براى پرهيزكاران است».

خلاصه حكومت سلطنتى، در صورتى كه مورد پذيرش ملت قرار گيرد، مانعى از رسميت نخواهد داشت، ولى چون طبيعت اين نوع حكومت، استبداد و خودسرى است، و هميشه سرچشمه قدرت، اراده ذات ملوكانه است نه خواست توده هاى مستضعف، از اين جهت حكومت جمهورى به گونه اى كه انتخاب و گزينش رئيس دولت و در نتيجه خود هيئت دولت در دست مردم باشد با ويژگى هاى حكومت اسلام سازگارتر و به روح تعاليم اسلام نزديك تر مى باشد.

اگر سرچشمه قدرت، اراده ملت است، چرا امام على(عليه السلام) در يكى از نامه هاى خود گزينش رئيسدولت را از آن مهاجر و انصار مى داند و بس، چنان كه مى فرمايد:

«انّما الشورى للمهاجرين و الانصار فان اجتمعوا على رجل وسمّوه اماماً كان ذلك (ت) رضى».[2]

«شورى مربوط به مهاجر و انصار است اگر آنان بر امامت و پيشوايى فردى اتفاق نظر پيدا كردند، او زمامدار جمعيت خواهد بود و امامت او مورد پذيرش خدا