المسلمون الامر من بعده... فأدخل فيا دخل فيه الناس...».[1]

«پس از آن كه على(عليه السلام) از جهان رفت (رحمت خدا بر او باد، روزى كه از دنيا رفت و روزى كه اسلام آورد و روزى كه برانگيخته خواهد شد) مردم مرا به خلافت برگزيدند... در آن چه مردم وارد شده اند، تو هم وارد شو...».

اين عبارت حاكى است كه هرگاه مسلمانان فرد لايقى را جهت امامت و پيشوايى برگزيدند، بر اقليت مخالف نيز واجب است، با او بيعت كنند. و امام حسن(عليه السلام)معاويه را به اين نكته توجه مى دهد.[2]

ب. امام صادق(عليه السلام) كسى را كه به زور مردم را به فرمانبردارى خود، مجبور سازد، نكوهش مى كند، آن جا كه مردى به امام گفت: «چه بسا ممكن است دو نفر از ياران ما، درباره چيزى با هم اختلاف كنند و براى حل قضيه، به حكميت يكى از شيعيان راضى شوند، آيا در اين اشكالى هست؟

امام فرمود: «ليس هو ذاك انّما هو الّذى يجبر النّاس ععلى حكمه بالسّيف والسُّوط»[3] اين، از آن قسم (مذموم) نيست. آن چه مورد نكوهش است، اين است