اين شورا بر خلاف شوراى امنيت كه فقط با پنج عضو حق وتو دارد، با اعضاى بيشترى، قوه مجريه تصميمات پارلمان جهاين به شمار مى رود.

ارتش جهانى در حقيقت ارتش صلح «سازمان حكومت جهانى» است و اين ارتش پيوسته براى حفظ صلح در اختيار شوراى عالى اجرايى قرار خواهد گرفت.

يك بخش از اين ديوان، به نام «دادگاه بين المللى» است كه قوانين پارلمان جهانى را اعمال و تفسير مى كند.[1]

اين طرح و مانند آن ها، در حالى كه به امكان تأسيس يك دولت جهانى، بشارت مى دهد به عللى محكوم به شكست است، زيرا طراحان و مجريان آن فاقد حسن نيت و فضايل اخلاقى انسانى مى باشند، و بر فرض ايجاد چنين حكومتى، سرپوشى براى هدف هاى توسعه طلبانه دول بزرگ خواهد بود، و سرانجام به سرنوشت جامعه ملل، و سازمان ملل متحد كنونى، دچار خواهد شد، و يك نوع سرگرمى براى دولت هاى كوچك خواهد شد.

تا پايه گذاران اين موسسات جهانى، خود را از خدعه و حيله، خودخواهى، و خويشتن پرستى، پاك نسازند، و از صميم دل، به حقوق انسان ها مؤمن نباشند; مستضعفان جهان، از آن طرفى نخواهند بست، فردى مى تواند طراح حكومت واحد جهانى باشد كه عشق و محبت به انسان ها را در اعماق روح خود احساس