شعر و يك شىء مى تواند با توجه به تعداد قالب ها صد نوع تفسير پيدا كند.[1]

و وظيفه مفسر اين نيست كه به تدوين معيارها و قواعد براى تفسير بپردازد بلكه وظيفه او اين است كه به تحليل قالب هاى ذاتى خود فهم، بپردازد.

اين دو فيلسوف تحت تأثير فلسفه «كانت» قرار گرفته كه در علوم نظرى براى خود اصلى را تأسيس كرده اسصت. و آن اين كه ذهن انسان داراى يك رشته مقولاتى است كه از خواص ذهن به شمار مى رود و به تعبيرى پيشينى است و از طريق حس و تجربه به دست نيامده است اين نوع مقولات ذهنى، قالب هاى فكرى انسان است كه يافته هاى انسان از خارج از طريق حس و تجربه، در آن ها ريخته مى شود، و در نتيجه آگاهى، شكل و سامان به خود مى گيرد.

و به تعبير ديگر: شناخت ماده اى دارد و صورتى، ماده شناخت همان است كه انسان از طريق حس آن را به دست مى آورد، و صورت شناخت همين مقولات ذهنى است كه لوازم ذات شناسنده و از خصايص و لوازم عقل فرد به شما رمى رود، اين اصل تأثير شگرفى در نظريه «كانت» درباره ارزش معلومات گذارده و فاصله عظيمى ميان واقعيت هاى خارج و صورت هاى ذهنى پديد آورده است; زيرا مطابق اين اصل دريافت هاى پيراسته از قالب هاى ذهنى، به چنگ كسى نمى آيد، طبعاً بايد به همه حقايق، با عينك هاى رنگارنگ نگريست.[2]