است كه بر اصول فرهنگى و آداب و دانش روز نوشته شده باشد نه در مورد وحى الهى و سخنان معصومان(عليهم السلام) كه از عالم بالا سرچشمه مى گيرند، نه از انديشه آنان، تا ذهنيّت آنان مطرح گردد.

با نظريه «شلاير ماخر» كه بنيانگذار «هرمنوتيك» جديد به شمار مى رود آشنا شديم و به نوعى آن را تحليل كرديم، وى فاصله تاريخى و فرهنگى مفسر را از پديده مورد تفسير (متن) مايه ى سوء فهم مى شود و لذا خاطر نشان مى ساخت كه بايد بافت فرهنگى تاريخى حاكم بر زمن مؤلف را به خوبى تشخيص دهيم، هم چنان كه بايد ذهنيت ويژه ى او را به هنگام نوشتن متن در نظر بگيريم و با تحصيل اين دو شرط مى توان بر مقاصد پديد آورنده دست يافت.

ولى در نظريه «هايدگر» و پيرو مكتب او «گادامر» مشكل، وجود فاصله تاريخى و فرهنگى و ذهنيت مؤلف نيست بلكه آن چه كه مايه ى سوء فهم مى شود مسبوق بودن ذهن مفسر به يك رشته پيش فرض ها است كه مانع از فهم مقاصد صاحب متن مى باشد و از طرفى نيز فهم بدون پيش فرض، كوششى است بيهوده; از اين جهت هر متنى با ديدگاه خاص مفسر مورد تفسير قرار مى گيرد، و در نتيجه افق خاصى از متن مى سازد.

و به ديگر سخن: مفسر با مقاصد پديد آورنده سر و كارى نداشته و به آن راهى ندارد; زيرا وى به متن با يك پيش فرض ها مى نگرد و از اين جهت يافته هاى او