نبرد انديشه ها تا روزى براى تئورى سازان و تحليل گران سياسى و اقتصادى، سودآور و براى ملت ها وسيله سرگرمى است كه به جنگ واقعيت ها نرود، و قوانين آفرينش و خلقت را ناديده نگيرد، و فقط در حوزه ذهن به كند و كاو بپردازد ولى آن گاه كه مسير خود را دگرگون كرد و پنجه بر قوانين خلقت افكند، و با واقعيت ملموس به نبرد برخاست، محكوم به فنا و نابودى مى گردد.

ماركسيسم ساليان درازى بر كشورى كه از نظر وسعت خاك، يك پنجم جهان به شمار مى رفت، با تمام ابعادش حكومت كرد، وتصور روشن فكران آن روز اين بود كه سرزمين آنها حاصل خيزترين سرزمين ها وملت آنان خوش بخت ترين مردم جهان خواهند بود و مدينهئ فاضله افلاطونى، صورت عينى به خود گرفته، و اسوه و الگويى براى ديگر كشورها خواهد بود، تا آن جا كه تبليغات سهمگين كمونيست ها از پشت پرده هاى آهنين، گروهى را به خود جذب كرده و در تب و تاب آرزوى تحقق چنين رؤيايى براى كشور خود، فرو رفته بودند.

ولى فروپاشى كمونيست و گسستن زنجير اسارت قريب به يك قرن، و آزادى ملت هاى به بند كشيده شده، آب پاكى روى دست اين نوع روشن فكران ريخت و ثابت كرد كه ماركسيسم در اين مدت جز فقر اخلاقى و اقتصادى ارمغان ديگرى نداشته است. و مكتب جز يك تئورى خام كه در نخستين آزمايش، تهى بودن خود را ثابت كرد، چيزى نيست.

بازگشايى مساجد و معابد، و بازگشت مردم به دامن دين و مذهب، و بازگشت به خصوصى سازى و اقتصاد آزاد نشانه بازگشت به واقعيت ها است كه ماركسيسم مانع از آن بود.