ماركسيسم تاريخ را محصول مبارزه طبقاتى انسان هاى محروم دانسته و مجموع جهانيان را به دو گروه تقسيم كرده است:

گروه وابسته به ابزار توليد جديد، كه براى خود نظامى جديد مى خواهند.

و گروهى وابسته به نظام كهن كه منافع خود را در ثبات آن مى انديشند.

چنين تفسيرى كه مبارزه انسان ها را به مبارزه طبقاتى منحصر مى كند، چشم پوشى و ناديده گرفتن زيباترين و درخشان ترين جلوه هاى حيات انسانى در امتداد زمان است. اين تفسير فعاليت انسان ها را در غرايز متمايل به پايين كه هدفى جز يك امر مادى و محدود و موقت ندارد، خلاصه كرده و از يك رشته غرايز متمايل به بالا كه از حدود فرديت خارج بوده و همه بشريت را در بر مى گيرد و شرافت هاى انسانى و ارزش هاى اخلاقى را تعقيب مى كند، به كلى چشم فرو بسته است.

آيا مى توان گفت كه همه نبردها و تلاش هاى انسان در انگيزه هاى حيوانى و شهوانى و جهت گيرى هاى فردى و شخصى زودگذر خلاصه مى گردد؟ يا اين كه در كنار آن نبرد، نبردها و تلاش هاى دگرى بوده است كه انگيزه اى جز احياى حق و ميراندن باطل نداشته است، نبردهايى كه در يك طرف، پايگاه عقيدتى و انگيزه انسانى و ماهيت آرمانى و جهت گيرى به سوى خير و صلاح وجود داشته است و در طرف ديگر انگيزه هاى حيوانى و شهوانى و جهت گيرى فردى و شخصى و موقت بوده است.

نبردهايى كه در يك طرف انسان متعالى و وارسته وجود داشته كه خواهان برقرارى نظام الهى و حكومت ارزش هاى اخلاقى بوده و در طرف ديگر انسان هاى منحطّ حيوان صفت بوده اند كه همه شخصيت آن ها در امور حيوانى خلاصه