داشته و هم از ايجاد موج بى دينى و الحاد در جامعه پيشگيرى نموده است. علاوه بر اين كه هيچ انگيزه ى علمى براى طرح عقايد الحادى و شبهات اساسى در مورد اصول و اساس دين، در بين توده ى مردم وجود ندارد و از اين رهگذر نه سودى علمى عايد محقق مى گردد و نه هيچ بهره اى علمى عايد توده ى مردم. تنها اثر اين كار، ايجاد تزلزل و ترديد در زيربناى عقيدتى مردم مسلمان و بر هم ريختن نظام فرهنگى، اجتماعى و سياسى است كه مبناى نظم اجتماعى جامعه ى اسلام است. بر اين اساس حق دهيم كه در دفاع از حكم ارتداد، سخن از توطئه ى فرهنگى و تاراج سرمايه ى معنوى جامعه اسلامى شود. وقتى كه جا براى بحث و تبادل نظر پيرامون عقايد الحادى وجود دارد، و طرح اين عقايد خارج از مجامع علمى، باعث به هم ريختگى عقايد افراد و نظم عمومى جامعه اسلامى مى گردد، چرا با چنين افرادى كه باعث اخلال در نظام فردى و اجتماعى جامعه اسلامى مى گردند برخورد نشود؟

حال كه برخورد با چنين افرادى پذيرفته و منطقى است اين سؤال مطرح مى شود كه با آنان چگونه برخورد شود؟ آيا برخوردى علمى يا برخوردى عملى و فيزيكى؟ آيا در برخورد با كسى كه علناً و صراحتاً روگردانى خود را از اسلام اعلام مى كند; به توجيه علمى و پاسخگويى سؤالات او پردخته شود، يا خير، با تيغ تيز و برق شمشير جوابش داده شود؟

پيش از اين در ماهيّت ارتداد گفته شد كه اگر مشكل كسى، مشكل علمى و داشتن سؤال و پرسش است، بايد با «پاسخ علمى» به استقبال او رفت و با حوصله و متانت به گشودن گره هاهى علمى او پرداخت. فرد مورد بحث نيز از اين قاعده