(هو الّذى انزل عليك الكتاب منه آياتٌ محكمات و أخر متشابهات...) (آل عمران / 7).

«اوست كه كتاب را بر تو نازل كرد، بخشى از آن محكم و استوار و قسمتى از آن متشابه است».

اكنون بايد ديد مقصود از اين تقسيم چيست؟

دلالت آيات قرآن بر مقاصد خود يكنواخت نيست. گاهى دلالت آن ها بر معانى خود روشن بوده و شك و ترديد بر نمى دارد و در نخستين برخورد مفهوم روشن آن وارد ذهن مى شود، مثلا: مانند نصايح حضرت لقمان به فرزند خود، يا سفارش هاى حكيمانه قرآن در سوره اسراء كه ضمن آيه هاى 22 تا 39 وارد شده است.

لقمان در ضمن نصايح خود به فرزندش چنين مى گويد:

(... لا تشرك بالله انّ الشرك لظلم عظيم) (لقمان / 13).

«به خدا شريك قرار مده، شرك بر خدا ستم بزرگى است».

يا مى فرمايد:

(... أقم الصلاة وامر بالمعروف و انه عن المنكر واصبر على ما أصابك...) (لقمان / 17).

«فرزندم نماز بپادار به نيكى ها فرمان ده و از بدى ها باز دار، و در برابر مصايب بردبار باش».

و هم چنين است آيات سوره ى نحل كه به عنوان نمونه يكى را يادآور مى شويم:

(و قضى ربّك الاّ تعبدوا الاّ ايّاه و بالوالدين احسانا...) (اسراء / 23).