آن گاه عالم يهودى شروع به پرسيدن سؤالات متعددى در زمينه ى فاصله ى بين مشرق و مغرب، هنگام قيامت، مدت عمر دنيا، علت نامگذارى مكه، عرش الهى و... كرد و تمامى پاسخ هاى امام را شنيد و پذيرفت، و در پايان سرِ خود را به علامت تصديق و تسليم در برابر كوه علم و حِلم امام تكان داد و شهادتين را بر زبان جارى ساخت و در زمره ى مسلمانان درآمد.[1]

قرآن كريم در آيات ابتدايى سوره ى توبه، پس از عتاب شديد مشركان به دليل عهدشكنى آنان و دستور به پيامبر(صلى الله عليه وآله)مبنى بر دستگيرى و محاصره و كشتن آنان پس از مهلتى كه به آنان داده شده است، بلا فاصله لحن خود را تغيير مى دهد و در مورد كسانى از مشركان كه به دنبال فهم حقيقت و شنيدن آيات الهى هستند، به پيامبر(صلى الله عليه وآله) دستور مى دهد:

(و ان أحد من المشركين استجارك فاجره حتّى يسمع كلام الله ثمّ أبلغه مأمنه ذلك بانّهم قوم لا يعلمون).[2]

«و اگر يكى از مشركان از تو پناهندگى بخواهد، به او پناه ده تا سخن خدا را بشنود (و در آن بينديشد) سپس او را به محل امنش برسان، چرا كه آن ها گروهى ناآگاهند».

بنابراين نه تنها راه تحقيق و پژوهش براى مسلمانانى كه در داخل حوزه ى اسلام به سر مى برند باز و گشوده است، بلكه حتى براى مشركانى كه در نهايت كينه