نقشى داشتند، اما شريعت پيامبر خاتم، اين شانس را هم نداشت كه براى مدتى پس از خود، بر جاى بماند، بلكه بايد آن را بوسيد و كنار نهاد و تنها با چراغ عرف پيش رفت!

از مطالعه مقاله گسترده نويسنده بر مى آيد كه او با عينك رنگينى به دين نگاه كرده و مى خواهد دين را به رنگ عينك ببيند، او به انگيزه براندازى دين، و حذف آن از جامعه دست به قلم برده و به صورت دلسوزانه مى خواهد ريشه دين را بزند، و نظام لائيك را به جاى نظام الهى قرار دهد.

او در اقامه دليل، آن چنان آسمان و ريسمان را به هم پيوند مى دهد تا براى خود دليل بر عرفى كردن دين پيدا كند كه خواننده صاحب نظر را دچار شگفت مى كند.

او بسيارى از قوانين اسلام را نشانه عرفى بودن دين گرفته، كه اصلا ارتباطى به آن ندارد، مثلا اين كه امروز مسأله برده دارى وجود خارجى ندارد، نشانى از عرفى بودن دين است. آيا نبودن موضوع، نشانه عرفى بودن حكم است؟ ممكناست تشريع در دوره اى فاقد موضوع باشد و در دوره ديگر موضوع پيدا كند.

مثلا ولايت فقيه را نشانه عرفى بودن دين گرفته، در حالى كه هيچ نوع ارتباطى با عرفى بودن دين (كنار نهادن دين از صحنه) ندارد، بلكه ولايت فقيه مايه حفظ اصول و فروع دين است و اين ولايت در عصر پيامبر(صلى الله عليه وآله) و ائمه طاهرين(عليهم السلام)نيز براى اقامه دين وجود داشته و اكنون نيز براى همان است.

در اين جا دامن سخن را كوتاه مى كنيم زيرا رسيدگى به جزئيات گفتار او ملال آور است و به قول گوينده: