روشنگر اشتباهات برخى از برداشت هاى نادرست از برنامه هاى اسلام باشد.

هر نوع داورى صحيح درباره هر آيينى بالاخص اسلام، بستگى به اين دارد كه پيش از هر مرجعى، به خود آن، مراجعه كنيم و با بررسى جهات مختلف آن، به پاسخگويى بپردازيم.

اكنون مى خواهيم صحت و سقم «سكولاريزم» و يا عرفى شدن دين را در منابع اصيل اسلامى مانند قرآن و حديث جستجو كنيم، هرگاه پاسخ در اين مرحله كاملا منفى باشد ديگر تحميل عقيده بر نظامى كه خودش نافى آن عقيد هاست، كاملا امرى نامعقول مى باشد.

«سكولاريزم» اين است كه دين از متن جامعه، به گوشه خانه و مسجد برود، و دست دين از تقنين و قانون گذارى، و اجراى احكام الهى، و داورى در كشمكش ها، كوتاه شود و دين جز يك رابطه معنوى فرد با خداى جهان، مفهوم ديگرى نداشته باشد.

چنين تفسيرى از دين كه با سكولاريزم هماهنگ است، مورد پذيرش آيين اسلام نيست، زيرا قوه مقننه در دو مرحله (تشريع احكام به وسيله وحى، و تبيين جزئيات به وسيله فقهاء) و قوه مجريه كه از آنِ آمران به معروف و ناهيان از منكر است، و قوه قضائيه كه كار آن فصل خصومت ها به وسيله آگاهان از قوانين قضايى اسلام مى باشد، جزء متن اسلام بوده و از پيكره آن جدا نمى باشد و آيات و رواياتى كه پيرامون اين سه قوه وارد شده نافى سكولاريزم و عرفى شدن دين است.

هرگاه فردى علاقمند است كه دين عرفى شود، و در امور اجتماعى، قضايى و سياسى مداخله نكند، مطلبى است و امّا اين كه اسلام يك چنين آيينى است،