اين دو تفسير هر چند به ظاهر داراى دو كاربرد متفاوت مى باشند ولى نتيجه هر دو يكسان و آن قطع ريشه دين در ساختار جامعه است.

نخست به بررسى سير تاريخى انديشه سكولاريسم مى پردازيم و يادآور مى شويم كه عرفى شدن دين يكى از مراحل سير اين انديشه غربى مى باشد. توضيح اين كه سكولاريسم براى خود مراحلى داشته و در هر مرحله اى طرفدارانى:

1. تفكيك كشيشان از يكديگر: در اين معنا كشيشانى كه با كارهاى دنيوى مى پرداختد معروف به سكولار، در مقابل كشيشانى كه به كارهاى دينى محض مى پرداختند غير سكولار ناميده مى شدند.

2. تفكيك دين و سياست: يكى ديگر از معانى «سكولاريسم» جدايى دين از سياست است يعنى حاكميت و تدبير اداره سياسى و اجتماعى مردم، بايد جداى از نهاد دين صورت گيرد.

3. تفوق دولت بر كليسا: در اين معناى سكولاريسم، دولت حتى به كليسا، فرمان مى دهد، و كليسا را تحت حاكميت خود در مى آورد.

4. دگرگونى در معناى دين: در اين تفسير سكولاريسم، باورهاى دينى به صورت غير عقلنى معرفى مى شود و آن را به صورت يك احساس و ذوق و سليه شخص تفسير مى نمايد.

5. طرد دين و آموزه هاى ماوراى طبيعى: در اين معناى سكولاريسم، آموزه هاى ماوراى ماده كنار گذاشته مى شود تا بشر به آموزه هاى طبيعى يا عقلانى رو آورد.

وجه اشتراكى كه مى توان براى اين معانى يا كاربردهاى مختلف انديشيد اين است كه دين و يا فقه از عرصه مسائل اجتماعى و سياسى كنار زده م يشود، و هر