هرگاه نظامى روى اصول غير دينى تأسيس شود، و كثريت مردم، آن را بپذيرند، هر نوع عملى كه سبب فروپاشى نظام و براندازى آن بشود به شدّت با آن مقابله مى شود و اين مسأله اى نيست كه بر كسى پنهان باشد.

تفاوتى كه هست اين كه نظام هاى غير الهى بر اساس اصول مادّى تنظيم مى شوند، و «سكولاريسم» يكى از اصول مهم عقيدتى نظام است، در حالى كه در نظام دينى، عقيده ى به خدا اساس نظام سياسى را تشكيل مى دهد. حالا اگر در نظام هاى مادى گروهى با ترويج بنيادگرايى، اسلام نظام را متزلزل كنند، هرگزآن ها را به حال خود رها نمى كنند و با شدّت با آن ها برخورد مى شود، و سكولاريسم براى آن ها به قدرى ارزشمند است كه كشتن افراد و ويران كردن لانه ها وخانه ها در مقابل آن چيز مهمى نيست.

در همين كشور همسايه، تركيه، در حالى كه بدنه ى جامعه، مسلمانِ متعهد است، امّا نظام آن «سكولار» (لائيك) است، و دين نبايد در نظام، دخالت كند. حال، اگر گروهى بنيادگرا از طريق عقل و منطق، افكارى را پديد آورند كه سكولاريسم را به خطر بيفكند، مسلّماً دولت نگران مى شود و ارتش با يورش، هسته ى مركزى را از بين مى برد، زيرا نظام، براى آنان از همه چيز مهم تر است.

حال اگر فرض كنيم نظامى بر اساس دين و اعتقاد به خدا و ماوراى طبيعت پديد آمده باشد و مردم نيز روى عقيده به اين نظام رأى دهند، ولى گروهى با ترويج سكولاريسم در صدد متزلزل كردن و نابودى نظام بآيند، آيا در اين صورت، مسأله ى آزادى عقيده كارساز است؟ يا اين كه آزادى عقيده بهانه اى براى واژگون كردن نظام به شمار مى آيد؟