آن چه كه آيه با آن تفسير مى شود نوعى شاهد و گواه در آيه و يا آيات ديگر وجود داشته باشد ولى هرگاه به تفسير آيه اى بدون ارايه ى هيچ نوع شاهدى پرداخت و در نتيجه انديشه هاى خود را بر قرآن تحميل كرد نوعى تفسير به رأى انجام داده كه مظهر كامل آن تفسير گروه «باطنيه» است. آن ها معتقدند كه قرآن ظاهرى دارد و باطنى و نسبت باطن آن به ظاهر آن، نسبت مغز به پوست است، و هرگاه ما به باطن قرآن راه يابيم ديگر نيازى به عبادت و پرستش نخواهيم داشت. و آيه (واعبد ربّك حتى يأتيك اليقين» (حجر / 99): «خداى خود را بپرست تا لحظه ى يقين» را شاهد گفتار خود مى داند، براى روشن شدن بى پايگى اين نوع تفسير، نمونه هايى يادآور مى شويم:

الف) «صلاة» در آيه مباركه (.. انّ الصلاة تنهى عن الفحشاء و المنكر..) (عنكبوت / 45) رسول خداست كه مردم را با ارشادات خود از بدى ها باز مى دارد.

ب) «زكات» در آيات قرآنى، تزكيه نفس از طريق شناسايى معارف دينى است.

ج) «جنت» در آيات قرآنى، موقعى است كه انسان به يقين برسد و انسان خود را از مشقت تكاليف برهاند.[1]

گشودن چنين بابى در تفسير قرآن، نتيجه اى جز به هم ريختن كتاب آسمانى و نوعى بازيگرى با وحى چيز ديگرى نيست در اين صورت است هر كس تحت عنوان «قرائت جديد از دين» آيه را به نوعى تفسير مى كند.