اصفهانى و زركشى بهره گرفته است.[1]

د) خوشه چين علوم دانشمندان اسلامى ـ نگارنده اين سطور ـ فصلى درباره آداب اين تفسير و شيوه صحيح در كتاب «منشور جاويد»[2] گشوده كه نقل آن ها مايه ى اطاله ى سخن است.

اين نه تنها قرآن است كه مفسران عالى مقام، درباره ى روش صحيح آن سخن گفته اند، بلكه تفسير حديث پيامبر و ديگر معصومان از اين اصل جدا نيست، تفسير حديث بر دو پايه استوار است:

الف) صدور حديث از معصوم با سند صحيح نقل شده باشد.

ب) متن آن با توجه، به كار بردن دستور زبان و ديگر شرايط كه در علم الحديث گفته اند، تفسير شود.

از علومى كه با طلوع اسلام پى ريزى شد، علاوه بر گردآورى حديث معصوم، نگارش كتاب هايى در شرح حديث شد، اگر صحيح بخارى و صحيح مسلم از شروحى برخوردار مى باشند، كتب اربعه اماميه ما نيز از شروح زيادى برخوردار است.

مرحوم مجلسى (1038 ـ 1110) كافى كلينى را در 25 جلد به نام «مرآة العقول» تفسير كرده است، هم چنان كه «تهذيب» شيخ طوسى را در ده جلد به نام «ملاذ الأخيار» تفسير نموده است.

ذكر اين شواهد براى اين است كه در شرق اسلامى در ميان مسلمين، مفسران