هر نوع داورى درباره ى آزادى، در گرو تعرييف صحيح از آزادى است، و تا اين مطلب، روشن نشود نمى توان درباره ى آن قضاوت و داورى كرد. پيش از تعريف صحيح از آزادى و بيان مبناى آن، به نكاتى اشاره مى كنيم:

آزادى در غرب در قرون گذشته قداست بيشترى داشت و اكنون نيز دارد، ولى قداست آن در دوران مبارزه با حكومت كليسا بر كليه ى شؤون زندگى مردم، به معنى ضدّ استبداد بود، اسبتدادى كه فرد يا گروهى حاكم مطلق بوده و گروه ديگر محكوم مطلق باشند.

انقلاب كبير فرانسه نيز براى شكستن استبداد بود و پس از درهم كوبيدن نظام استبدادى در سايه ى كسب آزادى انديشه، از نردبان علم و دانش بالا رفت ولى با گذشت زمان اين واژه ى مقدّس به تدريج معنى ديگرى گرفت و آزادى با بى بند و بارى و اباحيّت يكسان شد.

آزادى به اين معنى با خرد ورزى در تضاد است، چگونه مى توان اصول اخلاقى را كه ضامن بقاى جامعه و حافظ شرف و كرامت اوست ناديده گرفت، و منادى بى بند و بارى شد؟!

جامعه امروزى ما كه به آثار ويران گر اباحيّت در غرب پى برده، و نظام خانوادگى را در آن جا در حال متلاشى شدن مى بيند، نمى تواند بر اين آزادى صحّه