زندگى كند مسلّماً از خرد كامل انسانى برخوردار نيست. از طرفى ديگر، در زندگى اجتماعى حرص و آزادى، فزون طلبى ها، مال اندوزى ها بايد تحت سيطره قرار گيرد، تا بتواند زندگى را ممكن سازد.

اساس زندگى اجتماعى، احترام به حقوق يكديگر و عدم تجاوز به حريم ديگران است در غير اين صورت رشته ى زندگى از هم گسسته و عرصه ى زندگى به صورت يك جنگل در مى آيد.

از اين بيان نتيجه مى گيريم كه عقل و خرد با بررسى هاى دقيق با مشاوره ها و مذاكره ها مى تواند مسير آزادى و حدّ و حدود آن را مشخص كند تا آزادى به صورت يك پديده ى دلپذير درآيد.

اصولا كسانى كه توانايى خرد را بر درك زيبايى و زشتى رفتارها انكار مى كنند با فطرت و يافته هاى درونى خود به مقابله برخاسته اند، و آن چه در زبان مى گويند غير آن است كه در دل آن هاست، ولى با وجود اين، بايد اعتراف نمود كه آگاهى خرد از مصالح و مفاسد كاملا محدود بوده و در مواردى از درك واقعيات باز مى ماند، در اين جا همان مسأله ى لزوم بعثت انبيا پيش مى آيد كه در عين احترام به خرد، آن را براى تكامل انسان كافى ندانسته و حتماً بر راهنماى ديگرى به نام «شرع» كه از نقطه ى مرتفع تر به زندگى بشر مى نگرد، تأكيد مى كند.

ما با تمام احترامى كه براى عقل و خرد مى گذاريم ولى توانايى آن را در همه ى مراحل زندگى، كافى نمى دانيم; زيرا شعاع درك عقل، آن چنان گسترده نيست كه همه اقيانوس زندگى را روشن سازد بلكه مى تواند بخشى از آن را روشن كند، زيرا تمايلات سركشى بر وجود انسان حكومت مى كند كه عقل و خرد را كم