سازگار نبود، ولى فرض اين است كه اسلام، يك آيين جهانى و جاودانى است و همگان را به معارف و احكام خود، دعوت مى كند.

پلوراليزم مى كوشد كه پيروان اديان را بر سر سفره واحدى بنشاند و قلوب آنان را به يكديگر مهربان بسازد، ولى د رجهان مسيحيت اثرى از اين انديشه نيست بلكه ما عكس آن را در اين چند سال اخير مشاهدهه م يكنيم. پس از انفجار برج هاى دوقلو در 11 سپتامبر 2001 در نيويورك، اين حادثه توسط رئيس جمهور آمريكا به جنگ جديد صليبى تعبير شد، پس از آن، اظهار نظرهاى فراوان مقامات مذهبى و سياسى جهان مسيحيت درباره اسلام و پيامبر آن آغاز شد كه همگى در جهت مخالف صلح اعتقادى بود، و اوج آن در سال 2005 و 2006 با بحران كاريكاتورهاى پيامبر عظيم الشأن اسلام در غرب، و سخنرانى پاپ در سپتامبر 2006 در آلمان نمودار شد كه با طرح سؤال: «آيا پيامبر اسلام غير از شرّ چيزى آورده است؟!» قلوب مسلمانان جهان را جريحه دار ساخت.

با چنين موضع گيرى هاى مقامات مذهبى يهود و نصارى، فشار آوردن به مسلمانان كه در عقايد خود تجديد نظر كنند، جز يك سياست يك جانبه چيز ديگرى نمى تواند باشد، و اين كه نويسنده مى گويد: جاده يك طرفه، گذشته اكنون به جاده دو طرفه تبدل شده، نوعى ساده انديشى است، بلكه جاده در ميان مسيحيان به همان يك طرفه بودن خود باقى است.

نويسنده مى گويد: اگر مسيحيان جايگاه مسيح را مورد بازنگرى قرار دهند آيا مسلمانان نيز حاضرند همين راه را بپيمايند. آن گاه مى نويسد: اگر بر اين پرسش