«آنان كه به روز معاد، اميد ندارند گفتند: قرآنى غير از اين بياور يا آن را دگرگون ساز. بگو من چنين كارى را از پيش خود نمى توانم انجام دهم. من فقط تابع چيزى هستم كه به من وحى مى شود».

آيا با اين مشكلات سه گانه و ديگر مشكلات كه جاى بازگويى آن ها نيست چگونه مى توان كثرت گرايى كلامى و فلسفى را تصويب كرد؟

4. اصولى كه انبيا در بخش معارف و احكام آورده اند با قوانين اجتماعى كه بشر براى خود تصويب مى كند، فاصله زيادى دارد، آن چه قابل تجديد نظر است، مصوّبات مجالس قانونگاذى بشرى است، مجالسى كه اختيار دارد طبق يك رشته مصلحت انديشى ها در تمام قوانين، حتى قانون اساسى كشورى تجديد نظر كند، ولى دين الهى ساخته و پرداخته فكر بشر نيست، و به بشر هم چنين اختيارى داده نشده است كه درباره آن تجديد نظر كند.

مقصود از كثرت گرايى رستگارى اين است كه «نجات اخروى در گرو پيروى از همه شريعت ها است».

شكى نيست كه پيروى از شريعتى كه در عصرى از جانب خدا اعلام شده، مايه رستگارى بوده، و برى همان قوم، بهترين و كامل ترين آيين بوده است، ولى پس از ظهور پيامبر پسين كه خود را آخرين حلقه پيامبران و كتاب خود را كتاب جاودان معرفى مى كند، رستگارى از آن همين آيين آخر خواهد بود.

فرض كنيم كه پيروى از هر شريعتى حتى پس از نسخ آن مايه نجات است، ولى اين پيروى در صورتى است كه واقعيت شريعت پيشين بر همان حالت كه فرو فرستاده شده است باقى بماند، نه در صورتى كه دست تحريف به آن راه يافته و