مأمون حتى به اين امور بسنده نكرد، بلكه دستور داد سر امين را در خراسان بگردانند و سپس آن را نزد ابراهيم بن مهدى فرستاد و او را سرزنش كرد كه چرا بر قتل امين سوگوارى مى كند!!

پس از اين نمايش ها ديگر از عباسيان و عرب ها و حتى ساير مردم چه انتظارى مى رفت و آنان چه موضعى مى توانستند در برابر مأمون اتخاذ كنند!

كم ترين چيزى كه مى توان گفت، اين است كه مأمون با كشتن برادرش و ارتكاب چنان كردارهاى زننده اى، اثر بدى بر روى شهرت خويش نهاد، اعتماد مردم را نسبت به خود متزلزل كرد و نفرت آنان چه عرب و چه ديگران ـ را برانگيخت.

6. شورشهاى علويان

در اين ميان، علويان نيز از فرصت برخورد ميان مأمون و برادرش به نفع خود بهره بردارى كرده، به صف آرايى و افزودن فعاليت هاى خود پرداختند. حال شما خوب مى توانيد وضع دشوار مأمون را در نظر مجسم كنيد، بهويژه آن كه فهرستى از شورش هاى علويان را نيز كه در گوشه و كنار كشور برخاسته بود، مورد توجه قرار دهيد:

ابوالسرايا كه روزى در ميان حزب مأمون جاى داشت، در كوفه سر به شورش برداشت. لشگريانش با هر سپاهى كه رو به رو مى شدند، آن را تار ومار مى كردند و به هر شهرى كه مى رسيدند، آن جا را تسخير مى كردند.

مى گويند: در نبرد ابوالسرايا دويست هزار تن از ياران خليفه كشته شدند، درحالى كه از روز قيام تا روز گردن زدن وى بيش از ده ماه طول نكشيد.

حتى در بصره، كه تجمع گاه عثمانيان بود، علويان مورد حمايت قرار گرفتند، به طورى كه زيدالنار قيام كرد.

در مكـه و نواحى حجـاز محمـد بـن جعـفر، ملقب به «ديبـاج»، قيام كرد كه «اميرالمؤمنين» خوانده مى شد.