چهارپايان را بستيم و براى آن ها علوفه گذاشتيم و براى صرف غذا نشستيم. در اين هنگام سواره اى همراه شخصى ديگر، نمايان گرديد. وقتى نزديك شد، ديديم امام كاظم(عليه السلام) است! از جـا بـرخاسـته سلام كرديم و اموال و نامه ها را تحويل داديم، در اين هنگام امام نامه هايى را بيرون آورد و به ما داد و فرمود: اين ها جواب نامه هاى شما است.

گفتيم: غذا و توشه ما تمام شده است، اگر اجازه فرماييد به مدينه برويم تا هم پيامبر را زيارت كنيم و هم توشه تهيه نماييم.

فرمـود: آن چه از توشـه شما باقـى مانده بياوريد، توشه را بيرون آورديم، آن را با دست زير و رو كرد و فرمود: اين شما را تا كوفه مى رساند.

امام رفتن ما را به مدينه صلاح تشخيص نداد و فرمود: شما (در واقع) پيامبر را ديديد، اينك در پناه خدا برگرديد.[1]

تقويت بنيه اقتصادى شيعيان

بى شك هر جمعيت و گروهى كه هدف مشتركى دارند، براى سازماندهى و شكل بندى نيروهاى خود، جهت پيشبرد هدف هاى مشترك، نياز به منابع مالى دارند، چه; در صورت قطع عوايد مالى، هرگونه فعاليت و جنبشى فلج مى گردد. شيعيان نيز بر اساس اين اصل كلى، براى ادامه حيات و تعقيب آرمان هاى مقدس خود، همواره نيازمند پشتوانه مالى بودند، ولى در ادوار مختلف تاريخ بهويژه نيروهاى مبارز آنان، همواره در فشار اقتصادى به سرمى بردند و حكومت هاى وقت، به منظور تضعيف نيروهاى آنان، غالباً آنان را از راه هاى گوناگون در فشار اقتصادى قرار مى دادند.

در اين زمينه علاوه بر گرفتن «فدك» از فاطمه زهرا(عليها السلام) كه انگيزه سياسى داشت و هدف از آن تضعيف اقتصادى موضع اميرمؤمنان(عليه السلام) و بنى هاشم بود،