امام صادق(عليه السلام); روياروى عباسيان

چنان كه ديديم، بنى عباس در آغاز كشمكش با بنى اميه، شعار خود را طرفدارى از خاندان پيامبر (بنى هاشم) و تحقق قسط و عدل قرار دادند. در واقع، از آن جا كه مظلوميت خاندان پيامبر در زمان حكومت امويان دل هاى مسلمانان را جريحه دار ساخته بود و از طرف ديگر امويان به نام خلافت اسلامـى از هيـچ ظلم و ستمى فروگذارى نمى كردند، بنى عباس با استفاده از تنفر شديد مردم از بنى اميه و به عنوان طرف دارى از خاندان پيامبر، توانستند در ابتداى امر پشتيبانى مردم را جلب كنند، ولى نه تنها وعده هاى آنان درمورد رفع مظلوميت از خاندان پيامبر و اجراى عدالت عملى نشد، بلكه طولى نكشيد كه برنامه هاى ضد اسلامى بنى اميه، اين بار با شدت و وسعتى بيش تر اجرا گرديد، به طورى كه مردم، بازگشت حكومت اموى را آروز نمودند!

چنان كه يكى از شعراء به نام ابوعطاء سندى، به طعنه چنين سرود: كاش ظلم و ستم بنى اميه برمى گشت و عدل و داد بنى عباس به آتش دوزخ مى رفت.[1]

از آن جا كه حكومت سفاح، نخستين خليفه عباسى، كوتاه مدت بود و در زمان وى هنوز پايه هاى حكومت عباسيان محكم نشده بود، در دوران خلافت او فشار كمترى متوجه مردم شد و خاندان پيامبر نيز زياد در تنگنا نبودند، اما با روى كار آمدن منصور دوانيقى، فشارها شدت يافت. از آن جا كه منصور مدت نسبتاً طولانى، يعنى حدود بيست و يك سال، با امام صادق(عليه السلام) معاصر بود، لذا