حكومت پليد بنى اميه با تبليغات زهرآگين و كينه توزانه اش، خاندان پاك پيامبر(صلى الله عليه وآله) را در نظر مردم شام، منفور جلوه داده و درمقابل، بنى اميه را خويشان رسول خدا قلمداد كرده بود، به طورى كه مورخان مى نويسند:

پس از پيروزى قيام عباسيان و استقرار حكومت «ابوالعباس سفّاح» ده تن از امراى شام نزد وى رفتند و همه سوگند خوردند كه ما تا موقع قتل مروان، ـ آخرين خليفه اموى ـ نمى دانستيم كه رسول خدا جز بنى اميه خويشاوندى داشته باشد كه از او ارث ببرد، تا آن كه شما امير شديد.[1]

بنابراين جاى شگفت نيست اگر در كتب مقتل بخوانيم:

به هنگام درآمدن اسيران (كربلا) به دمشق مردى در برابر على بن الحسين(عليه السلام)ايستاد و گفت: سپاس خدايى كه شما را كشت و نابود ساخت و مردمان را از شرتان آسوده كرد و اميرالمؤمنين را برشما پيروز گردانيد!

على بن الحسين(عليه السلام) خاموش ماند تا مرد شامى آن چه در دل داشت، بيرون ريخت. سپس از او پرسيد: قُـرآن خوانده اى؟

ـ آرى.

ـ اين آيه را خوانده اى؟

قُلْ لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلاّ الْمَوَدَّةَ فى الْقُرْبى [2]: (بگو بر رسالت خود مزدى از شما نمى خواهم جز دوستى نزديكان).

ـ آرى.

ـ و اين آيه را؟: وَآتِ ذَالْقُرْبى حَقَّهُ[3]: (وحق خويشاوندان را بده!).

ـ آرى.

ـ و اين آيه را؟: